Categorie: UIT HET LAND

1 verkeersdode in Oslo 2019

17 april in De Standaard – In Oslo viel in 2019 ‘slechts’ 1 verkeersdode, een automobilist. Dat meldde toen Aftenposten, een toonaangevende krant in Noorwegen.

* Ter vergelijking: in Antwerpen stierven in 2017 nog 15 mensen in het verkeer, onder wie 12 voetgangers en fietsers. De jongste cijfers liggen nog hoger.

“Scandinavië doet geen toegevingen op het vlak van verkeersveiligheid”, vertelde toen verkeersdeskundige Willy Miermans in “Nieuwe feiten”.

* Een automobilist die met zijn wagen tegen een hek reed en daarbij om het leven kwam: dat was vorig jaar de enige verkeersdode in Oslo, de hoofdstad van Noorwegen die met 650.000 inwoners net iets groter is dan Antwerpen en waar ruim 500.000 mensen wonen.

* Toch vallen er veel meer verkeersslachtoffers in de Scheldestad. Liefst 15 mensen stierven in in het verkeer, onder wie 12 fietsers en 3 voetgangers. In Oslo was er 1 verkeersdode in 2019. Hoe komt het dat Oslo het zoveel beter doet en in 2019 ‘slechts’ 1 dode zwakke weggebruiker hoefde te betreuren?

“In heel Scandinavië en in grote stukken van Nederland doet men op vlak van verkeersveiligheid geen toegevingen”, vertelde verkeersdeskundige Willy Miermans op Radio 1.

* “Verkeersveiligheid is in het Noorden een absolute prioriteit en dat zie je. Het betekent onder meer dat verkeerslichten conflictvrij zijn afgesteld om dodehoekongevallen te vermijden.”

* Omwille van de doorstromingscapaciteit hebben wij nog een heleboel verkeerslichtinstallaties waarbij vrachtwagens en personenwagens rechtdoor én rechtsaf mogen, terwijl op hetzelfde moment ook fietsers en voetgangers groen licht hebben. Dat geeft conflictsituaties en die … heb je niet in Oslo.”

* In Oslo mag je ook niet langs hoofdwegen parkeren, wegen waar auto’s én fietsers rijden. Daar parkeren levert eveneens vaak onveilige situaties op, maar in die stad bestaat het niet. Parkeren mag wel op aangeduide plekken, voor gebouwen en garages. Het systeem is duidelijk.

* Bij ons is de situatie nog een beetje flou. Geen enkele politicus wil verkeersonveiligheid, maar als je zegt “we gaan ervoor” krijg je meteen reacties als “de economie heeft ook haar rechten” of “we mogen de doorstroming niet hinderen”.

* Het gevolg is dat wij op vlak van verkeersveiligheid toegevingen doen, onder meer aan handelaars. Oslo doet dat niet. Daar gelden duidelijke afspraken en bestaat er geen grijze zone.

* Volgens Miermans protesteren slechts weinig mensen tegen dit strenge systeem in Oslo. “Als je dit soort consequent beleid lang genoeg volhoudt en duidelijk communiceert, creëer je daar  een draagvlak voor.

Een draagvlak … het magische woord waar onze politici zich graag achter verschuilen. In Oslo daarentegen is iedereen het erover eens: je tolereert geen verkeersslachtoffers. Dat wil je gewoon niet in een beschaafde wereld.”

* “Het gaat overigens niet alleen over verkeersveiligheid. Ook op vlak van ruimtelijke ordening zet Oslo stappen vooruit, net als in het verschuiven van wat we in vervoerstermen de modal split noemen. Dat is de verhouding tussen het aantal voetgangers, fietsers, gebruikers van het openbaar vervoer en automobilisten.”

“In Oslo ligt die modal split erg gunstig met een derde voetgangers en fietsers, een derde gebruikers van het openbaar vervoer en een derde automobilisten. In onze stadscentra zitten we vaak boven de 60 procent automobilisten.

* ” Door de grote getallen weet elke automobilist in Oslo dat een massa voetgangers en fietsers aan het verkeer deelnemen. Daardoor is zij / hij meteen voorzichtiger. De maximumsnelheid is overigens overal erg laag.”

Volgens Miermans kunnen we het systeem van Oslo gemakkelijk in Antwerpen toepassen.

* “Natuurlijk! Als we dat tenminste zouden willen. Gent, Leuven en Mechelen zitten al erg sterk op die lijn. Antwerpen volgt op een zekere afstand. Je doet daar trouwens de economie geen pijn mee, integendeel. Dichterbij doet ook Maastricht het al decennia lang. Je kan er nergens harder dan 50 kilometer per uur rijden, met erg weinig verkeersslachtoffers tot gevolg.”

* “Ik wil hier graag nog iets aan toevoegen. Een van de beleidspunten die ook de Ouders van Verongelukte Kinderen naar voren schuiven, is dat we politiek zouden moeten inzetten op het niet verkopen van zware voertuigen zoals SUV’s. Die zijn in stedelijke contexten absoluut niet wenselijk omdat ze zo onveilig zijn.”

Lisa De Bode in De Standaard

OOK LIEFHEBBER VAN DE SAXOFOON ?

Knipsel.31JPGVandaag 7 februari is het de verjaardag van de Britse schrijvers Thomas More (1478) en Charles Dickens (1812). 7 februari 1894 is ook de de sterfdag van Adolphe Sax, uitvinder van de saxofoon.  Waarom Sax? Hij is een beetje van ons…

* Omdat die saxofoon nog steeds gloeiend populair is in jazz- en popmiddens kunnen we er slecht omheen. Sax werd geboren in Dinant (06.11.1814), toen België nog net geen België was.

* Vader Sax was instrumentenbouwer en eigenaar van een fabriek in Brussel dat blaasinstrumenten vervaardigde. Bovendien ook hofleverancier voor het huis van Oranje ten tijde van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden waartoe het latere België toen nog behoorde.

* De jonge Adolphe werd een wereldberoemde prutser. Hij herbouwde de basklarinet tot een saxhoorn. De volgende stap was een gloednieuwe saxofoon, een instrument dat ook zijn naam droeg.

* Hector Berlioz, de Franse componist en criticus, prees het nieuwe instrument de hemel in. Sax verkocht in de volgende weken, maanden en jaren liefst 20 000 instrumenten.

* Tot spijt van wie hem benijdde. Haat, nijd en afgunst werden zijn deel. Zijn bedrijf werd geteisterd door liefst 3 zware faillissementen. Napoleon III, ook een bewonderaar van de sax, voorkwam een vierde debacle.

* De echt grote doorbraak van het instrument kwam er na WO I. De saxofoon werd en is nog steeds waanzinnig populair bij jazzmuzikanten… en in dorpfanfares … Meester Oeyen zaliger (naast Martin Loffens zaliger) was een voorloper voor de vele saxofoonspelers in Laakdal.

 

sized_DSC_0017

VAN ‘COUDENBERG’ TOT KONINKLIJK PALEIS

index.31jpgOoit werd Brussel gedomineerd door het reusachtige Coudenbergpaleis, gebouwd in de 11de eeuw door de graven van Leuven. Keizer Karel en het kruim van de Europese adel verbleven er tussen de twaalfde en de achttiende eeuw. 

* Onder die edelen mogen we zeker de grootste Bourgondische hertog Filips de Goede niet vergeten. Filips was lang broodheer van schilder Jan Van Eyck.

* Het staat bovendien zo goed als vast dat Filips hier een flinke collectie schilderijen van Van Eyck had ondergebracht. Maar … het noodlot sloeg toe toen Filips al heel lang wijlen was. En … moeten wij ons nu behelpen met de paar meesterwerken die voor 3 jaar bijna allemaal in Gent te bezichtigen waren (Van Eyck, een optische revolutie).

* Op 3 februari 1731 verwoestte een felle brand het prachtige paleis. Vele resten bleven echter intact en verdwenen… onder de grond. Momenteel is het een betoverende archeologische site, een netwerk van gewelfde gangen, zalen en verborgen kamers. Bezoeken kan. Echt de moeite waard. (foto)

depositphotos_23922015-stockafbeelding-het-koninklijk-paleis-in-het* Na de val van Napoleon werd Willem VI van Oranje uitgeroepen tot Willem I der Nederlanden (1815). De nieuwe vorst had evenwel geen passende woning. De architecten van het toekomstig Koninklijk Paleis van Brussel legden de beste plannen voor. Rond 1829 was het paleis klaar.

* Maar … in 1830 brak de Belgische Revolutie uit en moest Willem I ophoepelen, zonder paleis, zonder meubilair. In 1831 arriveerde Leopold I en vond er zijn nieuw optrekje, klaar voor gebruik. Het kan verkeren…

DOCHTER VAN MARIA VAN BOURGONDIE

Margaretha van Oostenrijk (1480-1530) werd geboren op 10 januari 1480 in Brussel. Ze was de enige dochter van Maria van Bourgondië (die een lelijke val van haar paard maakte en weken later overleed) en keizer  Maximiliaan I van Oostenrijk (tot in 1493 voogd en regent over de Nederlanden).

* De oudere broer van Margaretha werd  Filips de Schone, die vanaf 1493 vorst van de Nederlanden werd. Filips huwde Johanna van Castilië en werd daarmee ook koning van Castilië.

* Filips overleed echter al in 1506. Zijn vrouw Johanna werd waanzinnig van verdriet, en was daardoor niet in staat om te regeren over de Nederlanden en Castilië.

* Johanna de waanzinnige overleed in 1558, drie jaar na haar zoon Karel, die vanaf 1515 vorst over de Nederlanden werd en later ook keizer van het Heilige Roomse rijk, beter bekend als Keizer Karel V.   Héhé, kun je nog een beetje volgen?

* Zijn tante Margaretha werd landvoogdes van de Nederlanden. Een eerste keer deed ze dat van  1507-1515 toen Karel nog te jong was om te regeren. Een tweede keer van 1517-1530 toen Karel ook koning van Spanje werd én Keizer van het Heilige Roomse Rijk, waarmee hij zijn grootvader Maximiliaan opvolgde.

* Margaretha zelf kende ook een bewogen leven. Al op haar tweede (jaja, zo ging dat toen) was ze al verloofd  met de Franse troonopvolger Karel VIII. Ze groeide op aan het Franse hof, maar … Karel VIII koos in 1491 echter voor een andere vrouw en stuurde Margaretha terug naar Maximiliaan I.

* Zonder vooruitzicht op een huwelijk reisde Margaretha naar Spanje. Hier trouwde ze met Johan van Castilië. Vijf maanden na het huwelijk overleed Johan en korte tijd later beviel Margaretha van een doodgeboren dochter. In 1501 huwde ze met hertog Filibert II van Savoye, maar ook hij overleed snel en drie jaar na het huwelijk was ze weer alleen. Moeilijk, hé…

* Margaretha keerde terug naar de Nederlanden waarvan ze op 18 maart 1507 de landvoogdij kreeg toegewezen door haar vader. Ze regeerde vanuit Mechelen, de toenmalige hoofdstad van de Nederlanden, waar haar standbeeld vroeger op – , nu naast de Grote Markt, op de Schoenmarkt (2006) staat.

* Haar regeerperiode kenmerkte  zich door relatieve rust en welvaart, hoewel er executie na executie plaatsvond om de aanzwellende protestantse pletwals te stoppen. Vergeefs echter … 1566 … de Beeldenstorm was niet ver meer af.

* Op 31 november 1530 overleed Margaretha aan de gevolgen van een slepende beenkwaal. Maria van Hongarije, de zus van keizer Karel V werd de nieuwe landvoogdes

* In 1555 deed Karel V troonsafstand in de Nederlanden, een jaar later als keizer ook van Spanje. Met Filips II, de zoon van Karel die zich hier nauwelijks liet zien, werd de weg vrijgemaakt voor een donkere periode van Spaanse overheersing…

 Rex-bioscoop getroffen door V2-raket

Zaterdag 16 december 1944. Het was 15u23 toen een gigantische knal door Antwerpen klonk. De stad leefde al twee maanden onder angstwekkende oorlogsgeluiden. Elke dag, soms zelfs elk uur, viel er wel ergens een Duitse V1 – “vliegende bom” – of een V2-raket. ( met dank aan Historiek)

* In de zes maanden onder de V-terreur (van oktober 1944 tot en met maart 1945) zouden er bijna 6 000 neerstorten in de Antwerpse provincie, wat neerkomt op ongeveer 36 per dag.

*** Alleen al in Antwerpen en haar randgemeentes vielen 4 229 doden: een dodelijke gemiddelde van 25 per dag. In heel België kostte de V-bommenterreur aan meer dan 8 000 mensen het leven en werden er bijna 9 000 inslagen geteld.

Zo begint het boek van schrijver Pieter Ressien

* Wat er die zaterdag 16 december gebeurde in het hartje van Antwerpen was het bloedige dieptepunt van de terreur: een V2 trof de overvolle cinemazaal Rex.

* 567 mensen stierven onder het puin van de Rex. Onder hen 296 geallieerde soldaten tijdens een namiddagje uit. 291 andere bioscoopgangers werden met vaak ernstige verwondingen uit het puin gehaald. De bominslag was op slag de dodelijkste van de hele WO II.

(foto vrij/gratis) De enige rechtstreekse verwijzing naar het drama is een tegel bij de ingang van de UGC-cinema op de De Keyserlei, waar toen de Rex gevestigd was. Die kwam er pas in 2009.

* “Een jaarlijkse herdenking is er niet. De pers besteedt er amper aandacht aan. Politici verzamelen niet aan de tegel om de 567 slachtoffers te herdenken, zelfs niet na een jaar vol terreur zoals 2016”, zucht Pieter nog na al die jaren.

Het verhaal van Pieter

* ‘Het vergeten’ begon al op de avond van 16 december 1944 zelf. Net zoals bij de andere V-bombardementen mocht er niets in de pers verschijnen over het drama in de Rex.

* Het is moeilijk voor te stellen, maar op de radio of in de kranten viel er dus helemaal niets over dit bloedbad te horen of te lezen. De geallieerde overheden hadden kort na de bevrijding in september 1944 al een volledige censuur afgekondigd op alles wat met V1- en V2-inslagen te maken had.

* Zelfs op de bidprentjes werd enkel gesproken van ‘gestorven ten gevolge van oorlogsomstandigheden’. De geallieerde Rex-slachtoffers waren officieel ‘gesneuveld’.

* Met geen woord werd er gerept over de dodelijke V2 of de bioscoopzaal. Die censuur is eigenlijk altijd blijven bestaan.

* Wie waren de echte daders van het dodelijkste V-bombardement uit de geschiedenis? Om 15.17 uur lanceerde Batterie 500 in het Nederlandse Hellendoorn een raket. Na enkele minuten landde die op de Rex, met de bekende gevolgen.

* Doelbewust was de aanslag zeker niet. Heinz Wellmann, die de raket mee had afgevuurd, benadrukt: ‘Onze officieren vertelden ons nooit waar onze V2’s op gericht waren. We wisten van Londen en vermoedden ook Antwerpen, maar dat is ons nooit direct gezegd. Enkel de navigators wisten het, niet wij die de raketten moesten klaarmaken.’

* De V’s vormden de eerste generatie van een nieuw soort oorlogswapens die van op grote afstand hun doelwit konden treffen. Het aantal kilometers tussen de lanceerinstelling en de geviseerde steden was zo groot dat de daders meestal onwetend waren. Op afstand doden maakt onverschillig.

* Ondanks de strenge censuur bereikte het nieuws over de aanslag op Cinema Rex opvallend genoeg algauw Hitlers Arendsnest. Voor de Duitsers was de Rex een groot succes. Hun V-wapens waren in hun doel geslaagd: terreur zaaien in de geallieerde gelederen.

Wraak

Want dat waren de V1’s en V2’s … Vergeldingswapens. Vliegende bommen en raketten die gebouwd werden om de geallieerde steden te terroriseren.

Met de V-bommen wilden de Duitsers bovendien wraak nemen voor de terreurbombardementen op hun steden.

* De V-oorlog eindigde bovendien opnieuw met een weerwraak. Ditmaal waren het de Britten die op 3 en 4 april duizenden bommen dropten op Nordhausen, het stadje nabij het ondergrondse concentratiekamp Dora, waar de V-bommen werden gefabriceerd.

* Het resultaat: 8 800 doden, onder wie meer dan 1 500 concentratiekampgevangenen. Bij dat ene vergeldingsbombardement vielen meer doden dan bij alle V-inslagen in België samen.

* Oorlog werd beantwoord met oorlog, waardoor er duizenden burgerslachtoffers vielen. Van dit wraakzuchtig geweld was in België de Rex het bloedige dieptepunt.

* Begin april 1945 (ik werd toen 2) vielen er eindelijk geen V’s meer en kwamen de Antwerpenaren uit hun kelders. Ook de provincie haalde opgelucht adem.

* En plots mocht er wel over de maandenlange terreur gepraat en gepubliceerd worden. Dat resulteerde in verschillende boekjes en folders, maar vooral de tentoongestelde V1 en V2 op de Groenplaats vormden een ware attractie. Toch kwam er geen grote herdenkingsplechtigheid in de stad.

** Elke dag angst – De terreur van de V-bommen op België (1944-1945).

En daarna werd er opnieuw gezwegen. Jarenlang.

* Is het typisch Belgisch? Over moeilijke, pijnlijke onderwerpen spreken we liever niet.

“Den bompa heeft het moeilijk, laat hem maar.”

* Pas de laatste jaren, nu de generaties die de wereldoorlogen hebben meegemaakt stilaan dreigen te verdwijnen, komen de verhalen weer bovendrijven.

* Maar ondertussen lijkt het drama van Cinema Rex vergeten, ook al leeft het nog altijd onder vele Antwerpenaren.

Pieter : “En toch is het niet te laat. Zouden we vanaf nu op 16 december niet kunnen herdenken wat oorlog echt betekent? Een dag waarop we ons hoeden voor de logica van oog om oog en tand om tand. Want net zoals 76 jaar geleden in Antwerpen sterven er dagelijks nog talloze mensen door haat en vergelding.”

***  Pieter Serrien

Boek: Elke dag angst – De terreur van de V-bommen op België (1944-1945)
Lees ook: De V2-raket, de ballistische raket van de nazi’s
Overzicht van boeken van Pieter Serrien

*  Pieter Serrien (1985, Kontich) is historicus en auteur van het boek Elke dag angst, waarin de geschiedenis van de V-bommenterreur en de Rex centraal staat.

*  Hij herdenkt het drama van de Rex door de publicatie van een documentaire op YouTube en een slachtofferlijst op zijn website.

* Meer info vind je op www.pieterserrien.be/boeken/elke-dag-angst. Zie ook: www.facebook.com/pieter.serrien & www.twitter.com/pieterserrien

ALBERT I SPRAK …

Op 22 november 1918 sprak koning Albert I (1875-1934) tot het Belgische parlement. In zijn rede deed hij meer dan zijn zegen geven aan de tripartite (‘driepartijen)-regering die de dag daarvoor was aangetreden.

* De koning sprak zich ook uit voor meer gelijkheid in België: invoering van het algemeen enkelvoudig stemrecht, invoering van sociale wetgeving en van erkenning van het Nederlands naast het Frans.

* In 1919 werd het algemeen enkelvoudig stemrecht ingevoerd  voor alle mannen van 21 jaar en ouder. Voor die tijd was het stemrecht voorbehouden aan een deel van de mannelijke bevolking.

* Gezinshoofden kregen echter een extra stem, en daarnaast kon een extra stem gegeven worden aan personen die een diploma hoger onderwijs en/of vermogen hadden.

* In totaal kon men maximaal drie stemmen uitbrengen. De gedachte was dat wie iets opgebouwd had, ook meer te verliezen had, en dus meer inspraak mocht hebben.

CECI N’EST PAS MAGRITTE

Toen René Magritte in 1912 dertien jaar oud was, werd zijn moeder dood uit de Samber gehaald. Zij had zich met een doek voor haar voorhoofd in het water gestort.

In zijn werk verwijst zoon René meermaals naar dit drama, met illustraties van een vrouw van wie het aangezicht bedekt is.

* René Magritte werkte in eerste instantie als ontwerper bij Victor Servranckx in de behangpapierfabriek Peters-Lacroix. Het debuut van Magritte in de schilderkunst was kubistisch, futuristische en abstract.

* Na de kennismaking met het werk van Giorgio de Chirico in 1925, begon het werk van Magritte surrealistische elementen te assimileren. De Chirico beeldt voorwerpen zeer realistisch uit maar in totaal verschillende contexten. Zo beklemtoont De Chirico de raadselachtigheid van de objectenwereld.

* Tussen 1927 en 1930 werd in Parijs zijn surrealistische visie bekroond met de vriendschap van André Breto, schrijver van Het Surrealistisch Manifest.

* De zwarte humor van Magritte leidde hem ook vaak tot een morbide figuratie, daarbij nog meer gesurrealiseerd door de soms onmogelijk onwaarschijnlijke benamingen die hij zijn werk toebedeelde.

* Na 1945 werd Magritte lid van de Communistische Partij van België. In 1953 creëerde Magritte de wandschilderingen in het Casino van Knokke. Die zijn ondertussen beschermd.

**  In 1960 werd Magritte bekroond voor al zijn werk met de Belgische Staatsprijs. Het was de  eerste keer dat de Staatsprijs aan een kunstschilder werd toegekend.

* In de jaren 50 van de twintigste eeuw was Magrittes werk erg in trek bij New Yorkse verzamelaars. Magrittes werk zit voornamelijk in Amerikaanse collecties. Ook zijn bekendste icoon “La Trahison des Images” is daarbij.

* Magritte overleed op 21 november 1967. Samen met zijn vrouw werd hij begraven op het gemeentelijke kerkhof van Schaarbeek.

– Schilderstijl –

Het grootste deel van het oeuvre van Magritte behoort qua stijl tot het surrealisme, een van de belangrijke kunststromingen van de 20e eeuw.

* Het bekendste werk van Magritte is zonder enige twijfel “La Trahision des Images” (1928-29) of “Het verraad van de voorstelling” met de geschilderde tekst: “Ceci n’est pas une pipe” onder de zeer realistische afbeelding van een pijp.

* In dit werk schildert René Magritte een pijp met vlak daaronder de boodschap: “Dit hier is geen pijp” (Ceci n’est pas une pipe). Hij wil zichzelf en de toeschouwer herinneren aan het feit dat het hier gaat om een met olieverf beschilderd doek, en niet om een echte pijp.

* René Magritte vond dat het de taak is van de kunstschilder om de realiteit in een ander kader te plaatsen. Zijn kunst roept altijd meer vragen op dan zij kan beantwoorden.

* Veel van het werk van Magritte laat ook een verandering van het ene voorwerp in het andere zien. Bijvoorbeeld de serie woonhuizen in de nacht, met een heldere hemel in daglicht erboven (foto boven R). Of een maan die voor de bladeren van een boom hangt. Uilen of andere vogels die als planten uit de grond komen.

15 NOVEMBER ‘KONINGSDAG’

Vandaag 15 november is het Koningsdag. Oorspronkelijk het ‘Naamfeest van Zijne Majesteit de Koning’ genoemd.

*  Koningsdag werd in den beginne gevierd met kerkelijke overheden. Pas in 2001 werd deze in wezen religieuze plechtigheid vervangen door een burgerlijke.

*  Hoe de plechtigheden er vandaag gaan uitzien, werd niet meegedeeld. Vorig jaar was er geen viering omwille van corona. Voor twee jaar ging het er als volgt aan toe …

* In de voormiddag was er , op initiatief van de kerkelijke overheid , nog steeds het Te Deum in de kathedraal van St. Michiel & St.Goedele.

Op deze plechtigheid waren de leden van de koninklijke familie aanwezig. Hunne Majesteiten Koning Albert en Koningin Paola en Zijne Koninklijke Hoogheid Prins Lorenz woonden toen het Te Deum bij.

***  Het koningspaar zelf was, en zo hoort het ook,  niet aanwezig op de plechtigheden.

* De plechtige zitting vond ‘s middags plaats in het parlement, eveneens in aanwezigheid van leden van de koninklijke familie en van prominente genodigden, en bestond uit toespraken, getuigenissen en de huldiging van verdienstelijke landgenoten.

* Op Koningsdag werden –  net als op 8 april , de geboortedag van koning Albert I (en van mij, hihi) onderscheidingen in de nationale orden uitgereikt.

* In federale overheidsdiensten en sommige andere openbare diensten hebben de ambtenaren een vrije dag. Ook in het leger is Koningsdag een feestdag , net als voor de universiteit Gent.

***  Koningsdag is ook de officiële feestdag van de Duitse Gemeenschap van België.

*** Nog een weetje … Koning Leopold II van België werd op 15 november 1902 beschoten door de Italiaanse anarchist Gennaro Rubino. Lees hieronder meer , of druk rood …

AANSLAG OP KONINGSDAG

Koning Leopold II van België en de andere leden van de koninklijke familie werden op 15 november 1902 beschoten door de Italiaanse anarchist Gennaro Rubino toen zij terugkeerden van het jaarlijkse Te Deum in de kathedraal van Sint-Michiel en Sint-Goedele in Brussel.

Gennaro Rubino was werkloos en geradicaliseerd. Hij noemde zichzelf anarchist, maar was waarschijnlijk erg in de war. Met de aanslag in Brussel wilde hij een daad stellen om zijn trouw te bewijzen aan de anarchistische zaak.

Op 15 november 1902 vertoonde de vaak in het buitenland verkerende Leopold II zich dus weer eens in het openbaar in Brussel. Gennaro Rubino stond in de Koningsstraat, maar toen hij de stoet met de koetsen zag naderen was de anarchist erg onhandig.

Hij kon zijn pistool niet snel genoeg uit zijn jaszak krijgen en de eerste koets met de koning was al voorbij toen hij zijn pistool kon richten. Rubino riep “Leve de sociale revolutie! Leve de anarchie!” en schoot enkele keren op de derde koets.

De kogels misten de hoogwaardigheidsbekleders. Niemand raakte gewond bij de mislukte moordaanslag. Gennaro Rubino werd direct overmeesterd door omstanders. De politie moest snel tussenbeide komen om te beletten dat hij ter plekke werd gelyncht.

Gennaro Rubino werd tijdens zijn proces in februari 1903 schuldig bevonden en tot levenslang veroordeeld. In gevangenschap schreef hij herinneringen en een verdediging van zijn daad.

Wellicht werd hij door het gevangenisregime gekraakt. Gennaro Rubino werd krankzinnig en overleed op 14 maart 1918 in de gevangenis van Leuven aan de Spaanse griep.

De onhandige Rubino was zeker niet dom en zeer begaan met het lot van anderen. Bovendien was hij een heel belezen man. De vertalingen die hij als autodidact in de gevangenis maakte, van het Italiaans naar het Frans, waren uitstekend.       (met dank aan Ruud van Capelleveen)

1 2 3 … 5