Het laatste Laakdals nieuws, heet van de naald….
De Vorstse verzetheld Louis Boeckmans overleed vorig jaar. Even recapituleren wat we toen over hem vertelden.
Toen Louis aan het eind van de oorlog bevrijd werd door het Rode Kruis woog hij nog 38 kilo.
Liefst 3 verschillende concentratiekampen overleefde hij. De ex-Looienaar kwam uit een taaie familie
* 18 juli 2021 overleed Louis, een maand na zijn 98ste verjaardag. Een gezegende ouderdom voor een oorlogsheld die vreselijke dingen meemaakte. Felix Van Bel schreef er een boek over. (nog steeds verkrijgbaar)
* Na de 18-daagse veldtocht en capitulatie van het Belgische leger sloot Louis Boeckmans zich aan bij het verzet. Dat was veel, veel gevaarlijker dan amper 18 dagen lang soldaatje spelen en daarvoor eeuwig bedankt worden.
* In het verzet onder burgers, werd Louis verklikt door het lief van haar Duitse vriend, overgebracht en zwaar mishandeld in het beruchte kamp van Breendonk, waar ‘zwaar gestoorde’ SS’ers de plak zwaaiden. Met alle gevolgen van dien.
* Breendonk was erg. Veel gevangenen geraakten niet verder na de onmenselijke behandelingen door geflipte on-mensen. Louis overleefde Breendonk wel maar werd doorgesluisd naar andere beruchte concentratiekampen als Buchenwald en Dora. Dag na dag maakte hij overlijdens bij de vleet mee. Die kampen waren gewoon moordfabrieken.
* Toen het SS-rijk van Hitler en Co op instorten stond, werden de kampen ontruimd om alle bewijzen van de onmenselijke behandelingen uit te vegen. Maar nog kwam er aan de miserie geen einde.
* Omdat de belagers van Duitsland meer en meer succes boekten, wilden de kampenbouwers de sporen van alle gruwelen die daar hadden plaatsgevonden, uitwissen . Met de nog levende gevangenen werden kolonnes gevormd voor de zgn. dodenmarsen.
* Tijdens de dodenmarsen werden de zwaksten die het tempo niet konden volgen gewoon afgemaakt met een pistoolschot en in een gracht geschopt. Ook die zware beproeving overleefde Louis.
* Van de duizenden mannen en vrouwen die via Breendonk naar andere concentratiekampen werden gedeporteerd, was hij in onze gewesten zowat de enige die nog over zijn ervaringen kon getuigen.
* Louis deed dat tijdens ontelbare lezingen in scholen en voor verenigingen, waar hij steeds een boodschap bracht tegen oorlog en haat.
‘Ik wil dat iedereen weet wat vrijheid echt betekent”, herhaalde hij steeds.
* Tot de laatste dagen van zijn leven bleef Louis vertellen over de verschrikkingen die hij had meegemaakt. Voor zijn verdienste voor het vaderland werd Louis Boeckmans in 2019 gehuldigd als ereburger van Laakdal.
(eigen foto’s LV – Louis en Sammeke Mondelaers – op de ltst foto: zoon Herman vervangt vader op jaarlijkse grenadiersparade in Vorst)
Genocide betekent letterlijk ‘Volkerenmoord’. Hiervan is sprake als er systematisch en doelbewust een volk of een bevolkingsgroep wordt uitgeroeid. In de geschiedenis is er talloze malen sprake geweest van genocide.
* De term genocide is pas in 1944 voor het eerst op papier gezet door de Poolse advocaat Raphael Lemkin (1900-1959), in diens studie Axis Rule in Occupied Europe.
* Hij bereidde ook het Genocideverdrag voor, dat in 1948 tot stand kwam. Genocide is een samenvoeging van het Grieks genos (ras, volk of stam) en het Latijnse achtervoegsel cide (afkomstig van het werkwoord caedere: doden.* Het internationaal recht geeft de volgende definitie:
Een bijzondere en massale vorm van buitengerechtelijke executies of democide.
* Genocide valt onder de grotere noemer van misdrijven tegen de menselijkheid, zoals gedefinieerd kort na de Tweede Wereldoorlog bij de Neurenberger Processen en in het Genocideverdrag (1948).
* Onder genocide valt meer dan alleen ‘etnische zuiveringen’. Genocide is een aanzienlijk breder verschijnsel. Dit blijkt uit het op 9 december 1948 vastgestelde Genocideverdrag van de Verenigde Naties, ook wel het ‘Verdrag voor het voorkómen en bestraffen van de misdaad van genocide’ genoemd .
* Dit verdrag werd op 12 januari 1951 geratificeerd. Onder genocide vallen volgens de vaststelling in het Genocideverdrag (artikel 2) de volgende handelingen:
* Het Genocideverdrag bepaalt dat genocide niet de aangelegenheid van één staat is, maar een zaak van internationale betrokkenheid. Elke staat kan een beroep doen op de VN om maatregelen te nemen ter voorkoming of onderdrukking van genocide.
** De bekendste volkerenmoord van de twintigste eeuw is de Holocaust (Shoah), de moord op Europese Joden door nazi-Duitsland.
* Onder andere Hermann Göring, Arthur Seyss-Inquart, Joachim von Ribbentrop en Albert Speer werden daar aangeklaagd en berecht.
* Maar… in de loop van de tijd zijn er veel meer gevallen van volkerenmoorden geweest. Al in de Oudheid kwam de uitroeiing van complete bevolkingsgroepen voor. In de tijd van het kolonialisme werden groepen volken uitgeroeid in onder meer Noord-Amerika, Zuid-Amerika, Azië en Afrika.
* Bekende genociden uit de twintigste eeuw waren, naast de Holocaust, de Armeense Genocide (1915), de Indonesische genocide (!965-1966), de Rode Khmer in Cambodja onder Pol Pot (1975-1979), de Rwandese Genocide (1994) en de Joegoslavische Oorlogen (1991-2001).
* In de Democratische Republiek Congo vond, qua omvang, de grootste volkerenmoord plaats sinds de Tweede Wereldoorlog: de Tweede Congolese Oorlog.
Deze Afrikaanse Wereldoorlog, zoals het conflict ook wel is genoemd, begon in 1998, stopte in 2003, maar ebde door tot 2008. In de jaren 1998-2008 lieten maar liefst 5,4 miljoen mensen in dit conflict het leven.
Op 26 juni 1948 mei 1949 werd West-Berlijn via de lucht bevoorraad. Hoezo?
* Nadat in de westelijke bezettingszones van Duitsland de D-mark was ingevoerd, voerde de Sovjet-Unie op 23 juni 1948 een eigen munt in voor de Sovjet-bezettingszone en Berlijn.
* De westelijke machten besloten dat die munt in West-Berlijn niet geldig was. De Sovjet-Unie reageerde hierop door alle toegangswegen naar Berlijn af te sluiten.
* West-Berlijn kon vanaf dat moment niet meer via water, spoor of weg bevoorraad worden. De Britse en Amerikaanse mogendheden zetten hierop een luchttransportsysteem (Berlijnse luchtbrug) op om de sectoren van Berlijn die onder westerse bezetting stonden te bevoorraden.
* Dit kon omdat Moskou geen zeggenschap had over het luchtruim boven Oost-Duitsland. Soms landde er elke 45 seconden wel een vliegtuig met hulpgoederen voor de twee miljoen inwoners van West-Berlijn. De Sovjets hieven de blokkade op 12 mei 1949 op.
*** Meer weten? Klik … De Berlijnse luchtbrug (1948-1949) in Historiek… ook die kennen er wat van !
De Belgische politicus Léon Degrelle werd op 15 juni 1906 geboren in Bouillon als zoon van een bierbrouwer en politicus. In de dertiger jaren richtte hij de Rex-beweging op, die later zou uitgroeien tot de fascistische Rex-partij.
* Degrelle wou de “Nieuwe Orde” in België tot stand brengen. Tijdens de verkiezingen van 1936 behaalde de Rex-partij ruim tien procent van de stemmen, waardoor ze 21 zetels in het parlement bemachtigde.
* Degrelle kon zijn toehoorders met duidelijke taal en grote gebaren in vervoering brengen. Dit verkiezingssucces was bijna volledig te danken aan de welsprekendheid van de extraverte Degrelle. Het resultaat van 1936 werd echter nooit meer geëvenaard.
* Zijn aanhang slonk in de aanloop naar de oorlog. Degrelle wilde oorspronkelijk een conservatieve, nationalistische katholieke partij vormen, maar hij schoof steeds verder op in de richting van het fascisme.
* Volgens zijn biograaf Bruno Cheyns was Léon Degrelle een narcist, die ten koste van alles succes wilde halen. Zo nodig werd de werkelijkheid vervormd naar een ideaalbeeld: de Walen zouden eigenlijk Germanen zijn…
Duitse inval in België
* Na de Duitse inval in België werd Léon Degrelle gevangen genomen en naar Frankrijk overgebracht. Daar werd hij door de Duitsers bevrijd. Degrelle speelde een belangrijke rol voor de Duitse bezetters. Hij riep de Walen op tot collaboratie.
* In 1941 stond Léon Degrelle aan de basis van het Waals Legioen van de SS. Dit leger vocht met het Duitse leger aan het oostfront.
* Als enige Belg kreeg de collaborateur enkele hoge Duitse onderscheidingen: het Ridderkruis en het Ridderkruis met Eikenloof.
* Na de oorlog vluchtte Degrelle naar Spanje, waar de rechtse dictator Franco ook na de Tweede Wereldoorlog zijn macht had weten te behouden.
* Degrelle werd door het Belgische gerecht bij verstek ter dood veroordeeld. Zijn vader en moeder overleden in gevangenschap. Zijn echtgenote, waarmee hij een moeizame relatie had, werd ook opgesloten. De kinderen werden in een pleeggezin ondergebracht.
* In Spanje ging Degrelle door het leven als Leon Jose de Ramirez Reina en handelde hij in onroerend goed. Bovendien bezat hij een keten van wasserijen en een handelsbedrijf.
* Ook na de oorlog bleef hij het bestaan van de Holocaust ontkennen. In 1992 verschenen zijn memoires. Léon Degrelle overleed op 31 maart 1994 in Malaga. Hij werd 87.
– naar een tekst van Ruud van Capelleveen in Absolute Figures.nl
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
|
Anne Frank
|
||
|---|---|---|
 |
||
|
Anne Frank op de 6e Montessorischool Amsterdam, 1940, collectie Anne Frank Stichting
|
||
| Algemene informatie | ||
| Volledige naam | Annelies Marie Frank | |
| Geboren | 12 juni 1929 | |
| Geboorteplaats | Frankfurt am Main, Duitsland | |
| Overleden | waarschijnlijk februari 1945 | |
| Overlijdensplaats | Bergen-Belsen, Duitsland | |
| Land | staatloos | |
| Handtekening |  |
|
| Werk | ||
| Jaren actief | 1942-1944 | |
| Genre | autobiografisch | |
| Bekende werken | Het Achterhuis | |
| Uitgeverij | Contact, Prometheus, Bert Bakker | |
| Dbnl-profiel | ||
Annelies Marie (Anne) Frank (Frankfurt am Main, 12 juni 1929 – Bergen-Belsen, februari 1945[1]) was een Duits en later statenloos Joods meisje dat wereldberoemd is geworden door het dagboek dat ze schreef tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen ze ondergedoken zat in het achterhuis aan de Prinsengracht in Amsterdam.
Zij stierf vermoedelijk in februari 1945 aan vlektyfus[2] in het concentratiekamp Bergen-Belsen. Haar officiële sterfdatum is echter door de Nederlandse autoriteiten vastgesteld op 31 maart 1945.
Haar dagboek is postuum gepubliceerd en is een van de meest gelezen boeken ter wereld. Door haar dagboek is Anne Frank internationaal een symbool geworden van de Holocaust, de moord op zes miljoen Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog.[3]
Anne Frank is opgenomen in de Canon van Nederland als een van de vijftig thema’s van de Nederlandse geschiedenis.
Meer op Wikipedia , de allesweter. Klikken op rood brengt je al een stap dichter bij het grote verhaal.
– Eigenlijk komen we enkele weken te laat met dit stukje , maar we vonden dat we het onze lezers toch niet konden onthouden (ook op 8 juni van de scheurkalender) –
*** Mendelis Goldsteinas en Hinda Vistinezki, Litouwse Joden, immigreerden in 1924 respectievelijk 1925 naar België. Ze woonden in Vorst. Hij doctor in de scheikunde, zij kantoorbediende.
* In februari 1943 werden ze samen aangehouden en afgeleverd in de Mechelse Dossinkazerne.
* Op 19 april (ik was toen 11 dagen oud) werden ze gedeporteerd met transport 20. En met hen nog 1 631 Joodse gevangenen. Bestemming Auschwitz. Het was het eerste transport met goederenwagens.
* Tussen Boortmeerbeek en Wespelaar, op 13 kilometer van Mechelen, slaagden de 20-jarigen Youra Livschitz en zijn twee metgezellen, Robert Maistriau en Jean Franklemon erin om de trein te doen stoppen door te zwaaien met een stormlamp..
* Eén wagon konden ze ook openbreken waardoor 17 gedeporteerden konden ontsnappen. Nog 219 anderen vluchtten op eigen kracht uit de stilstaande trein. Onder een kogelregen van de bewakers werden 26 gevangenen tijdens die vluchtpoging afgeknald.
* Voor de blijvers was het jammer genoeg uitstel van executie. Zij werden even na aankomst in Auschwitchz vergast en in een massagraf gegooid.
* Nog geen jaar later werd ook Youra Livschitz in Brussel gearresteerd en meteen gefusilleerd. Zijn twee kompanen werden eveneens aangehouden maar overleefden de kampen.
** De reddingsactie in Boortmeerbeek was uniek in de geschiedenis van de Holocaust. In geen enkel ander Europees land werd ooit een poging ondernomen om een deportatietrein aan te vallen.
1972 – De ouderen onder ons herinneren het zich wellicht nog …de foto van het naakte meisje Kim Phuc dat na een napalmbombardement gillend wegrent. En met haar nog andere kinderen.
*** foto: Kim Phuc rent weg na een napalmaanval – Nick Ut /AP Ze werd op slag wereldberoemd. Hij won er de Pulitzer-prijs mee.
** Het is èèn van de bekendste nieuwsfoto’s ooit gemaakt en een dramatisch symbool van de Vietnamoorlog.
* Het meisje was negen toen er op 8 juni 1972 een napalmaanval werd uitgevoerd op het dorp Trang Bang waar ze zich op dat moment bevond.
* Phuc zelf vatte ook vuur door de napalm waardoor ze haar kleren verloor. Een Amerikaanse soldaat dacht haar te kunnen helpen door water over de verbrande huid te sprenkelen. Dat had het verkeerde effect. Het meisje gilde het uit van de extra-pijn.
* Kim Phuc liep derdegraadsverbrandingen op en lag lange tijd in een ziekenhuis. Door het ziekenhuispersoneel in Saigon werd ze aanvankelijk opgegeven.
* De Amerikaanse correspondent Christopher Wain, die eerder al gefilmd had hoe het meisje na de aanval gillend was weggerend, ontfermde zich over haar.
* De Amerikaan nam haar mee naar een ziekenhuis gespecialiseerd in plastische chirurgie. Na 17 operaties en 14 maanden recovery werd Phuc ontslagen uit het ziekenhuis.
* Tien jaar na de gebeurtenis werd Kim Phuc gevonden door een Duitse journalist. Nadat haar identiteit bekend was, zette de Vietnamese overheid haar meteen in als propagandamateriaal.
* Ze moest van de overheid stoppen met haar studie om interviews te geven. Zelfs toen ze in Cuba alsnog probeerde haar studie af te maken werd ze ook daar ingezet als propagandamateriaal tegen het westen.
* Na haar trouw en huwelijksreis ging naar Phuc naar Rusland . Daar besloten zij en haar echtgenoot de media definitief te ontvluchten.
* Op de terugweg stapten ze tijdens een tussenstop uit in Canada. Daar woont het echtpaar nog steeds, met hun kinderen. Journalist Tom Vandeweghe sprak drie jaar geleden met haar. Een korte passage…
“Uiteindelijk is het de foto die me gered heeft”, vertelt ze. “Ik beschouw hem vandaag als een krachtig geschenk. Geen enkel kind mag zo lijden.”
* Volgens Kim heeft de foto ook invloed gehad op het beëindigen van de Vietnamoorlog.
“Hij werd gebruikt als anti-oorlogspropaganda. En ik ook. Ik moest van de Vietnamese overheid telkens opdraven voor journalisten. Studeren mocht ik niet.”
*** Vergeet nu niet te drukken op rood …
Normaliter staan dezer dagen de klaprozen in bloei. Maar helaas, we vonden er haast geen. Geleerde mensen schrijven dit toe aan het bijzonder warme voorjaar en het gebrek aan hemelwater. Wat er ook van aan is …
De klaproos of “Poppy”, is het symbool bij uitstek van de Eerste Wereldoorlog (CC0 – pixabay – wiol5). Merk ook de diepblauwe pinksterbloem op die een kleurrijke combinatie vormt met de klaproos.
De papaverbloem staat in het Verenigd Koninkrijk, maar ook in veel andere landen, symbool voor de Eerste Wereldoorlog, omdat ze veelvuldig bloeide op de slagvelden in Vlaanderen.
Beroemd is vooral een gedicht van John McCrae (1872-1918) over klaprozen aan het westelijk front: In Flanders Fields.
De Canadese legerarts schreef zijn gedicht op 8 december 1915, toen hij eerder had opgemerkt dat er grote klaprozen op oorlogsgraven bloeiden.
McCrae gooide het papier waarop hij het gedicht schreef weg, maar een collega-officier vond het en stuurde het naar verschillende Londense tijdschriften.
Het werd als eerste gepubliceerd in het populaire magazine Punch. Veel lezers werden door het gedicht geraakt…
De tekst van In Flanders Fields gaat als volgt:
In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row,
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.
We are the Dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow,
Loved, and were loved, and now we lie
In Flanders fields.
Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow
In Flanders fields.
Tom Lanoye vertaalde het gedicht in 2000:
In Vlaamse velden
In Vlaamse velden klappen rozen open
Tussen witte kruisjes, rij op rij,
Die onze plaats hier merken, wijl in ’t zwerk
De leeuweriken fluitend werken, onverhoord
Verstomd door het gebulder op de grond
Wij zijn de doden. Zo-even leefden wij.
Wij dronken dauw. De zon zagen wij zakken.
Wij kusten en werden gekust. Nu rusten wij
In Vlaamse velden voor de Vlaamse kust.
Toe: trekt gij ons krakeel aan met de vijand.
Aan u passeren wij, met zwakke hand, de fakkel.
Houd hem hoog. Weest gíj de helden. Laat de doden
Die wij zijn niet stikken of wij vinden slaap noch
Vrede – ook al klappen zoveel rozen open
In zovele Vlaamse velden.
*** John McCrae overleefde de Eerste Wereldoorlog niet. De legerarts overleed op 28 januari 1918 aan long- en hersenvliesontsteking. Hij werd 45 jaar oud.
Herdenkingen
Tijdens de meeste herdenkingen van de Eerste Wereldoorlog is de klaproos terug te vinden. In het Verenigd Koninkrijk wordt op 11 november, de dag waarop de Eerste Wereldoorlog in 1918 eindigde, Remembrance Day (of Poppy Day) gehouden. Tijdens deze dag worden de gevallenen van de Eerste Wereldoorlog herdacht, evenals militairen die in gewapende conflicten nadien om het leven kwamen.
(eigen foto’s vorig jaar)
Onlangs vertelden we over de 18-daagse veldtocht van het Belgische leger waaraan weinig heroïek kleefde. Maar niet iedere jongere verging het zo gemakkelijk in die dagen.
Lid zijn van speciale brigades was bv. al genoeg om opgepakt te worden en in de vergetelheid van een werkkamp te sterven, ver van huis. Het overkwam Vorstenaar Louis Boeckmans bijna. Felix Vanbel schreef er een vrij uitgebreid boek over. Wij distilleerden daaruit wat volgt onder de foto’s …
.
foto’s LV – Sam Mondelaers (L) en Louis Boeckmans in betere tijden (2014) – beiden zijn intussen overleden –
.
Louis Boeckmans (20 juni 1923) ging vrij jong werken als loopjongen in de fabriek van Tessenderlo. Op 29/2/1942 beleefde hij vrij intens de ramp van Tessenderlo, toen de fabriek in de lucht werd geblazen.
Later trad hij toe tot het verzet tegen de Duitse Bezetter en werd hij lid van de Belgische Nationale Beweging of BNB, ook wel Witte Brigade geheten.
Op 11 juli 1944 werd Louis, op de terugweg van zijn nachtpost in de fabriek van Looi, door een buurmeisje verraden. Dat meisje had omgang met een Duitse SS-soldaat, die gelegerd was in de school van Tessenderlo.
Na een grondig onderzoek door de SS bij hem thuis werd Louis, samen met zijn vader en zijn broers Viktor en Jozef, een tijdlang opgesloten in de zusterschool van Tessenderlo.
Zijn vader en broer Viktor werden na enige tijd vrij gelaten. De volgende dag werden hij en zijn broer Jozef door schietgrage SS-bewakers overgebracht naar de gevangenis in Hasselt. Daar kwam hij in contact met nog een 7-koppige groep gevangenen van Groot-Vorst waaronder Marcel Coenen en Marcel Heselmans.
Op 24 juli 1944 werd Louis, met andere gevangenen van Tessenderlo en Vorst, op de koer van de gevangenis in Hasselt samengebracht. Zij moesten in een Duitse vrachtwagen kruipen en werden onder zware bewaking van SS-soldaten weggevoerd naar het voor hen onbekende Breendonk.
Louis maakte er zeer snel kennis met de onmenselijke omstandigheden waarin zij daar moesten trachten te overleven.
In het bijzijn van een ganse groep vreemde mensen moest hij zich uitkleden, werd gans kaal geschoren en kreeg vervolgens zijn kleren toegeworpen: een oud kostuum van het Belgisch leger met een nummer erop.
Ook kreeg hij nog een hemd, een muts en klompen, maar geen kousen. Zijn naam werd hem ontnomen. Voortaan moest hij met het nummer 3253 verder door het leven.
Op 8 augustus 1944 eindigde zijn verblijf in Breendonk en werd hij overgebracht naar Buchenwald waar hij op 10 augustus 1944 toekwam. Zijn identiteit werd aangepast. Hij kreeg nummer 76076, broer Jozef 76089.
Ook de kledij werd vervangen. Na een grondige ontsmettingsbeurt kreeg Louis een gestreept zebrakostuum toegeworpen: vest, broek, hemd, muts, 2 doeken om rond de voeten te doen en houtschoenen.
Die schoenen waren in feite slechts zolen van hout , samengehouden door een doek en een koord om ze te binden. Dan nog 2 nummers 76076 om op de broek en jas te naaien. Er werd ook een rode driehoek op de jas gemaakt met de letter P van “Politieke Gevangene.” Al bij al vreselijke levensomstandigheden waarin Louis was terechtgekomen.
Na 13 dagen werkcommando werd Louis op 23 augustus 1944 in een treinwagon voor dierenvervoer gestopt, op weg naar een nieuw kamp in Blankenburg-Oesig. Daar verbleef hij 225 dagen. Het was er hard werken in mensonwaardige omstandigheden.
Op 6 april 1945 begon de afmattende Dodenmars waarbij de gevangenen die het ritme niet aankonden bij bosje werden afgemaakt. Louis was bij de overlevers. Op 14 april 1945 arriveerde hij bij de Schuur in Sarau. Daar verbleef hij tot 30 april.
Toen werd hij door het Zweedse Rode Kruis afgehaald en door bemiddeling van de Zweedse diplomaat Graaf Folke Bernadotte, overgebracht naar Zweden. Dit kon gebeuren dank zij een ruiltransactie van geneesmiddelen met SS-er Himmler waarbij Louis dus betrokken werd.
Met een vrachtwagen van het Zweedse Rode Kruis werd Louis dan overgebracht naar de haven van Travemünde om aan boord te gaan van de vrachtboot Magdalena.
Op 2 mei meerde die aan in de haven van Trelleborg Zweden. Al zijn kleren werden opgestookt. In het plaatselijke badhuis werd Louis grondig gewassen en geschrobd en kreeg hij, naast nieuwe kleren, ook zijn naam terug.
Na het badhuis werd Louis ondergebracht in lokalen van scholen waar hij goed verzorgd werd en aangepast eten kreeg. Stilaan recupereerde hij van zijn ondervoeding en van zijn zwakke gezondheid.
Zekere dag kreeg hij de kans om tegen betaling op een hoeve te gaan werken. Een maand lang werd dat een goede en zinvolle bezigheid.
Op 11 juli vertrok Louis van Malmö naar Kopenhagen en vloog verder met een Engels vrachtvliegtuig. Uiteindelijk kwam hij op 13 juli 1945 terug in het intussen bevrijde België.
Even later was hij ook weer thuis na een gedwongen afwezigheid van 1 jaar en 2 dagen zonder enig nieuws van het thuisfront. Tranen van geluk rolden over vele wangen. Eindelijk helemaal vrij, het nieuwe leven kon beginnen.
Gisteren 28 mei 2022 werd de grote finale gespeeld van het internationale clubvoetbal. ...Madrid haalde het van Liverpool met een zuinige 1-0 en dank zij een fantastisch keepende Courtois.
Ook gisteren 28 mei stond Liverpool in finale op 29 mei 1985, al 37 jaar geleden. Toen speelden het Italiaanse Juventus en het Britse Liverpool de finale van de Europacup I in het Heizelstadion van Brussel. Het werd één van de grootste rampen uit de voetbalgeschiedenis.
De spelers op het veld waren zich nauwelijks bewust van wat er zich in het publiek afspeelde. De match werd niet afgelast. Dat zou de gemoederen nog meer opgejut hebben.
* Voor de wedstrijd begon, braken al zware rellen uit toen Liverpoolaanhangers het neutrale vak Z (?!) bestormden dat grotendeels met Juventussupporters was gevuld.
Hierbij lieten 39 mensen het leven : 32 Italianen, 4 Belgen, 2 Fransen en 1 Noord-Ier. Meer dan 400 supporters raakten gewond.
* “Als onverstand zich met geweld verenigt, brengt deze echt de dolste wreedheid voort”, zou Friedrich von Logau hierover zeggen.
* Ondanks het brute geweld en de vele doden en gewonden, ging de wedstrijd toch met grote vertraging van start. De organisatoren vreesden dat een afgelasting de zaak nog erger zou maken.
* De spelers wisten dat er supporters waren omgekomen, maar voor de meeste aanwezigen werd het pas na de wedstrijd duidelijk dat er zoveel mensen overleden waren.
* Een parlementaire onderzoekscommissie stelde achteraf vast hoe gebrekkig de organisatie was. Er was een tekort aan politietroepen, er werden kaarten op de zwarte markt verkocht, er was een ongebreidelde verkoop van alcohol in en rond het stadion en … het ergste van al: het Heizelstadion verkeerde in een erbarmelijk slechte staat. Eén van de muren begaf het onder de druk van supporters die probeerden weg te komen.
Juventus won de wedstrijd met 1-0, een penaltydoelpunt gescoord door Michel Platini.
** Na het eindsignaal vierden de Juventus-spelers midden op het veld hun overwinning. Het was duidelijk dat ze op dat moment nog niet wisten hoe groot de tragedie was. Er werd echter geen beker uitgereikt.
* Bij wie toen de berichtgeving op tv zag, of wie er live bij was, blijven de afschuwelijke beelden in het geheugen gegrift. Voetbal een feest? Die 29 mei zeker niet.
-Amicizia –
Juventus en Liverpool moesten het tijdens de kwartfinale van de Champions League in 2005 weer tegen elkaar opnemen, 20 jaar na het Heizeldrama. Het was de eerste keer sinds die gebeurtenis dat de clubs weer tegenover elkaar stonden.
* Voor de thuiswedstrijd op Anfield, geleid door de Belgische scheidsrechter Frank De Bleeckere, vroegen de supporters van Liverpool op passende wijze om vergiffenis en riepen ze op tot vriendschap. Ze hielden borden omhoog zodat het woord “amicizia” werd gevormd, “vriendschap” in het Italiaans.
* Hoewel de meeste fans van Juventus voor het gebaar applaudisseerden, keerde een aantal hen de rug toe. Velen weigerden om het aanbod tot vriendschap aan te nemen: de periode van 20 jaar tussen het drama en de verontschuldigingen was nog te klein.
Renovatie
** Na het drama werden in het Heizelstadion enkel nog atletiekwedstrijden georganiseerd. Medio jaren 1990 werd het volledig verbouwd en omgedoopt tot Koning Boudewijnstadion. Ook dat heeft intussen de tand des tijd niet overleefd. Een nieuw stadion dring zich op, één grote renovatie wordt het zeker niet.
