Categorie: UIT HET BUITENLAND

De Franse officier Alfred Dreyfus werd aan het einde van de negentiende eeuw valselijk beschuldigd een spion voor Duitsland te zijn. De schrijver Émile Zola speelde een beslissende rol in de openbaarmaking van dit schandaal.

Alfred Dreyfus werd op 15 oktober 1894 gearresteerd op grond van documenten waaruit zou blijken dat hij verraad zou hebben gepleegd. Deze documenten waren vervalst.

De Jood werd uit zijn rang gezet, zijn insignes werden afgerukt en zijn zwaard werd gebroken.

De Jodenhaat was destijds groot in Frankrijk. “Dood aan de Joden,” brulde de menigte. Dreyfus werd korte tijd later veroordeeld. Hij kreeg levenslang en zou naar het beruchte Duivelseiland voor de kust met Frans-Guyana worden gebracht.

° De veroordeling van Alfred Dreyfus bleek achteraf gebaseerd te zijn op valse verklaringen en documenten die door Ferdinand Walsin-Esterhazy waren gefabriceerd. Deze spion dekte daarmee zijn eigen daden af en liet Dreyfus voor zijn vergrijp opdraaien. Hij kreeg daarbij hulp van de militaire staf, die alles in het werk stelde om de eer van de strijdkrachten te redden.

° De misstand werd ontdekt door het hoofd van de inlichtingendienst, kolonel Georges Picqart, maar de militaire leiding vond Dreyfus een geschikt slachtoffer. Zij deden er alles aan om het onderzoek te frustreren. Picqart werd op dienstreis gestuurd en later ook gevangen gezet. Militairen fabriceerden na de beschuldigingen van Georges Picqart nog meer bewijzen die moesten wijzen op de schuld van Alfred Dreyfus.

J’accuse

°  De schrijver Émile Zola bracht het schandaal in de openbaarheid. Hij schreef op 13 januari 1898, vandaag 122 jaar geleden, een beroemd geworden open brief aan Félix Faure, de president van de Franse Republiek; ‘J’accuse’ (Ik beschuldig). Hij publiceerde deze brief in het literaire tijdschrift L’Aurore.

Zola werd door de minister van Oorlog aangeklaagd wegens laster. Hij werd in februari 1898 veroordeeld tot een boete van 3.000 franc en een jaar gevangenisstraf. De schrijver wachtte de uitspraak in hoger beroep niet af. Zola vluchtte naar Engeland.

° Met het overlijden van president Félix Faure op 16 februari 1899 kwam de omslag in de Dreyfusaffaire. Zijn opvolger, de socialist Émile Loubet, was niet van plan om de militaire leiding uit de wind te houden.

° In juli 1899 vernietigde het Hof van Cassatie het vonnis uit 1895. Alfred Dreyfus werd op 19 september 1899 vrijgelaten. Ook Georges Picqart kwam vrij. Hij werd later zelfs gepromoveerd tot brigadegeneraal en hij zou minister van Oorlog worden in het eerste kabinet van Georges Clemenceau.

Vrijspraak

° Het proces tegen Alfred Dreyfus werd in 1906 hervat. Hij werd op 12 juli 1906 helemaal vrijgesproken. Dreyfus ging terug naar het lager. Hij werd bevorderd tot majoor, maar wegens slechte gezondheid kreeg hij in 1907 eervol ontslag. Tijdens de Eerste Wereldoorlog zou hij nog terugkeren als luitenant-kolonel.

° Honderd jaar na de vrijspraak van Alfred Dreyfus vond een plechtigheid plaats op de binnenplaats van de militaire academie, waar de openbare vernedering van de kapitein had plaatsgevonden. President Jacques Chirac noemde het vonnis tijdens zijn toespraak op 12 juli 2006 een doelbewuste poging om haat tegen de Joden aan te wakkeren.

Sinds de koloniale tijd vond een nagenoeg voortdurende reeks van gewapende conflicten plaats tussen de Europese kolonisten en de indianen, de oorspronkelijke bewoners van Noord-Amerika. In de 19e eeuw werd het land een bestemming van vele Europese immigranten  en werd het gebied van de indianen steeds kleiner.

° Ondanks het verdrag uit 1851 bleven zich echter kolonisten vestigen in het gebied dat was toegekend aan de Lakota in South Dakota (rood op de kaart) . Conflicten tussen de Lakota en de blanken mondden uit in de Eerste Sioux-oorlog (1854-1856).

In de jaren erna leverden de Lakota samen met andere stammen herhaaldelijk strijd met kolonisten en milities, waarop diverse verdragen met de Amerikaanse overheid werden gesloten. Het laatste grote conflict met de Verenigde Staten zou de Ghost Dance-oorlog worden, als gevolg van de herhaalde schending van deze verdragen door de VS.

° In 1890 hadden de Noord-Amerikaanse indianen feitelijk al het onderspit gedolven tegen de blanken. Een deel van hen leefde onder erbarmelijke omstandigheden in het Pine Ridge-reservaat. Twee mystici predikten de opstand.

Kicking Bear, een Lakota, voorspelde de uitroeiing van de blanken. De Miniconjou-Lakota haalden Sitting Bull over om zich bij hen te voegen, maar voor het zover was, werd Sitting Bull door de indiaanse politie gearresteerd en samen met zeven van zijn krijgers, omgebracht.

° Het 7e cavalerieregiment (7th Cavalry Regiment) ging dan op zoek naar de Miniconjou die het reservaat waren ontvlucht. Op 28 december 1890 werd de groep gevonden, dertig mijl ten oosten van Pine Ridge. De uitgeputte en slecht tegen de winterkou geklede indianen boden geen verzet. Ze kregen de opdracht een kamp op te slaan bij de Wounded Knee-beek, vijf mijl westelijker.

* De volgende ochtend, 29 december 1890,  vandaag 129 jaar geleden, wilde het leger de indianen ontwapenen. Er ontstond een worsteling waarbij een geweer per ongeluk afging en een soldaat neerviel. Het  begin van een hevige schietpartij.

Van dichtbij vuurden de soldaten in de groep indianen die slechts gewapend waren met knuppels en messen die ze hadden verborgen in dekens. Tientallen indianen, onder wie veel vrouwen en kinderen, werden neergeschoten.

De vluchtende indianen werden kilometers ver buiten het kamp achtervolgd en gedood. In totaal kwamen meer dan 200 indianen om. Er sneuvelden ook 25 militairen.

De volgende lente pas, toen het leger terugkeerde, werden de nog ongeborgen lijken van 144 indianen, waaronder 44 vrouwen en 16 kinderen, begraven in een massagraf.

° Het bloedbad van Wounded Knee was de laatste echte oorlogshandelingen in een serie van gewapende conflicten tussen het Amerikaanse leger en de indianen. Aan de betrokken militairen werd na afloop een medaille toegekend.

1973: bezetting van Wounded Knee

In de jaren zeventig van de 20e eeuw was er in de Verenigde Staten een opleving van indianenactivisme. Eind februari 1973 werd het dorp Wounded Knee bezet door honderden jonge leden van de American Indian Movement (AIM), die er een Oglala Sioux-vrijstaat uitriepen. Ze werden gesteund door traditionele Sioux-leden die wilden dat het verdrag van 1868 werd nagekomen.

° Volgens dit verdrag hadden de Sioux recht op de Black Hills, die voor hen heilige grond waren. De autoriteiten stuurden echter gewapende eenheden naar Wounded Knee en sneden de elektriciteitsvoorziening af. Na 73 dagen werd de bezetting gebroken. Er werden 1200 arrestaties verricht.

° Tijdens de bezetting verdween een groep van 16 personen onder mysterieuze omstandigheden. Na het einde van de bezetting werden nog 64 indianen onder onopgehelderde omstandigheden vermoord en werden nog enige honderden arrestaties verricht. Uiteindelijk werden slechts vijftien indianen daadwerkelijk veroordeeld voor hun aandeel in de bezetting.

• De popgroep Redbone bracht in 1973 het nummer We Were All Wounded At Wounded Knee uit.