“Meester Oeyen is overleden.” 25 oktober overleed mijn schoolhoofd van weleer in het St.-Dimpna Ziekenhuis Geel. 17 november zou hij 92 worden. Vandaag 31 oktober is er om 11 uur de uitvaartliturgie in de parochiekerk, gevolgd door de bijzetting in het columbarium op het kerkhof van Veerle.
Ere-burgemeester Ludo Helsen schreef een persoonlijke afscheidsbrief. Die gaat als volgt …
Vaarwel Meester
“Meester Oeyen is overleden.”
Wij stonden een beetje perplex. Hij zag er immers, ondanks zijn tweeënnegentig jaar, nog zo goed en gezond uit zodat wij er nooit aan twijfelden dat het binnen acht jaar een groot feest zou worden.
En toen hij enkele maanden geleden samen met zijn echtgenote in het nabije rusthuis kwam wonen , waren wij van bovenstaande zekerheid nog meer overtuigd.
De snelheid waarmee hij op het fietspad voor ons huis voorbijfietste bracht de meeste zeventigjarigen erg in verlegenheid… Hij fietste niet , hij flietste, flitsend fietsen deed hij. En toch bleek het anders te zijn ….
Meester Oeyen is gestorven
Ik leerde hem kennen in 1951 toen hij mijn meester was. De nieuwe jongensschool was nog in opbouw en wij zaten met hem in het eerste leerjaar in het laatste lokaal aan de dorpskant van de oude gendarmerie. Het gebouw was ook voor een derde gemeentehuis en voor een ander deel woonhuis van Louis en Gusta.
Tijdens de pauze moesten wij de speelplaats gebruiken van de oude jongensschool , en ook het sanitair , alhoewel….
Ook toen al kon je de jaren die erop volgden de meester van het eerste studiejaar niet vergeten . Hij was in het culturele leven van dit dorp niet alomtegenwoordig , maar het scheelde niet veel. En kwam je hem tegen tijdens fanfarefeesten of andere , dan vertrokken er uit zijn speciaal monkelend glimlachende mond woorden van herkenning en appreciatie .
Amper 20 jaar na dat eerste studiejaar kwam ik Frans Oeyen opnieuw tegen . Als burgemeester was ik hoofd van de inrichtende macht van zijn school. En na enkele jaren was hij er hoofdonderwijzer , nu heet dat directeur. Die jaren mocht ik Frans heel goed leren kennen. Wij zagen elkaar vaak drie keer per week.
Hij was niet alleen in zijn school. Hij was zijn school. Hij bouwde ze mee uit , in het dorp en op de Heide , waar juffrouw Clara ook het beste van zichzelf gaf. Hij gaf de school een nieuwe draai en een nieuwe drive.
Wanneer ik op deze periode terugkijk moet ik even slikken. Wat voor mooie dagen kunnen er in politiek toch zijn wanneer je zulke medewerkers hebt.
En met welke grote inzet. Het was een heerlijke periode , Frans hier , Clara op de Heide , Martin in Eindhout….
Ik was er echt niet goed van toen Frans Oeyen op pensioen ging. Ik heb getracht hem te overtuigen om nog een jaartje langer te blijven , maar ik besefte dat dat tegenover hem ook niet echt eerlijk was.
Maar Frans Oeyen was niet het type van een weggeborgen zetelgepensioneerde.
Al vele jaren was hij zo betrokken bij het rijke culturele leven van dit dorp, hij speelde al jaren mee bij de fanfare , hij was bij de stichters van het Davidsfonds , reeds vanaf de periode toen ik bij hem leerde schrijven en rekenen.
Al die verenigingen hadden baat bij zijn pensionering. Hij was de motor van de fanfare , hij was een steunpilaar van het Davidsfonds.
Ik kwam hem op zovele plaatsen tegen. In de tekenwedstrijden van het Davidsfonds waarvan hij de jury samenstelde en voorzat . Hij was trouwens niet alleen een uitmuntend muzikant maar ook een schitterend tekenaar .
Hij bleef daar overal actief tot nu.
Meester Oeyen kan hier en daar al wel een kleine kwaal hebben gehad , zo kloeg hij vaak over zijn gezichtsvermogen , maar zijn geheugen was scherp en juist. Een jaar geleden heb ik zo met hem een gesprek gehad over het begin van het Davidsfonds in Veerle en Vorst. Hij vertelde toen een aantal ongekende details die wij met grote tevredenheid hebben opgenomen in onze geschiedenis van dat Davidsfonds.
Na elke repetitie van de fanfare vraag ik , nu moet ik zeggen vroeg ik aan mijn kleinzoon: “Was meester Oeyen ook daar?” Het antwoord was steeds: “Jaja , behalve een week geleden….”
De fanfare was een deel van zijn leven . En de mensen van de fanfare weten dat . Toen Frans en zijn vrouw Georgette onlangs hun briljanten huwelijksjubileum vierden , konden wij in onze tuin meegenieten met de schitterende muziek die zijn muzikanten voor hen kwamen spelen. De muzikanten gaven een beetje terug van het vele dat ze van Frans Oeyen hebben gekregen. Het was een beetje symbolisch.
Veerle was en is Frans dankbaar.
Ik zal je ook nooit vergeten , mijn meester van het eerste studiejaar.
Ludo Helsen
