VAARWEL VOYAGER , laat nog iets horen
5 november was een historische dag voor de ruimtevaart. Pas in december 2018 liet Nasa weten dat op 05.11.18 een tweede ruimtesonde de interstellaire ruimte had bereikt.
Voyager 1 vloog al in augustus 2012 de heliosfeer uit, maar die kon door een defecte plasmadetector weinig gegevens naar de aarde doorsturen.
Voyager 2 heeft vier jaar geleden reeds de ‘heliosfeer’, de druppelvormige ‘bel’ waarin de schaarse materie en straling, afkomstig van de zon, voorgoed ingewisseld voor de interstellaire ruimte.
** De scheiding tussen heliosfeer en interstellaire ruimte wordt de heliopauze genoemd. Je zou het eveneens de grens van ons zonnestelsel kunnen noemen, al reikt de zwaartekracht van de zon nog stukken verder – tot aan de Oortwolk die wordt bevolkt met miljarden steen- en ijsklompen.
** Hoe weten we dat Voyager 2 de heliopauze is gepasseerd? Simpel, hij heeft het ons meegedeeld. De ruimtesonde heeft immers verschillende instrumenten aan boord die meer dan veertig jaar na de lancering nog prima werken, waaronder ook een plasmadetector.
** Voyager 1 vloog al in augustus 2012 de heliosfeer uit.
* Binnen de heliosfeer heerst het magnetische veld van de zon. Toen de Voyager 1 de heliopauze overstak, brandde de zon bijna op haar maximum. Bij de Voyager 2, gebeurde dat tijdens een zonneminimum.
* Beide sondes kunnen nog miljoenen jaren blijven verder vliegen, niet gehinderd door wrijving en met een onveranderlijke snelheid van tienduizenden kilometers per uur. Maar hoe verder ze zich van ons verwijderen, hoe zwakker hun signalen worden. Nasa-ingenieurs gaan ervan uit dat ze de Voyagers nog tot 2030 kunnen volgen.
* Daarna volgt permanente radiostilte, waardoor de sondes ons ook niet meer kunnen verwittigen mochten ze in handen zijn gevallen van een andere beschaving in de Melkweg. Vaarwel Voyager 2 en mocht het lukken … laat nog iets van u horen.